Szkliwo
Szkliwo zęba to jedna z trzech twardych tkanek zęba. Wraz z zębiną l i cementem dentystycznym tworzą strukturę zęba i jego kształt. Szkliwo przylega do warstwy zębiny i pokrywa całą powierzchnię korony zęba. W okolicy szyi zwęża się i zamienia w cement dentystyczny, który pokrywa zębinę na powierzchni korzenia zęba. Prawie cała objętość szkliwa zębów składa się z minerału zwanego hydroksyapatytem. Daje mu dużą twardość i czyni go najtwardszą tkanką ludzkiego ciała, przewyższającą twardość kości ludzkiej. Hydroksyapatyt składa się głównie z jonów wapnia i fosforanów. Może również zawierać inne elementy poprzez podstawienie, które modyfikują jego właściwości. Jego główną jednostką strukturalną jest kryształ hydroksyapatytu. Są one ułożone w szkliwie zębów w postaci pryzmatów szkliwa, które tworzą ciasne połączenie około 100 kryształów. Pryzmaty szkliwa prowadzą od granicy szkliwa zębinowego na całej szerokości szkliwa do powierzchni zęba. W okolicy szyjek zębów szkliwo nie układa się tak regularnie i tworzy tak zwane szkliwo apryzmatyczne. Szkliwo zębów jest bardzo odporne na wpływy mechaniczne. Wręcz przeciwnie, jest podatny na kwasy. Ich efektem jest uwolnienie minerałów budulcowych (zwłaszcza wapnia i fosforanów) lub tzw. Odwapnienie lub demineralizacja. Ponowne osadzanie się uwolnionych jonów poprzez minerały zawarte w ślinie nazywa się remineralizacją. Jeśli remineralizacja i demineralizacja są w równowadze, szkliwo zębów nie jest uszkodzone. W przypadku demineralizacji dochodzi do próchnicy.
